Hamileyken " ay ne güzel birlikte büyür çocuklarımız, arkadaş olurlar" dediğim bir çok arkadaşımla şu anda mesafeli bir ilişkim var. Ve ben şunu anladım, benim çocuklarımla yaşıt çocuğu olanlarla benim ilişkim bir yerden sonra kopuyor. Yeterince politik olamıyorum bu konuda, bazılarının iğneleyici, bazılarınınsa haset, fesat durumlarına rağmen aile ilişkimizi sürdüremiyorum.
Başka bir arkadaşımla yine aynı yaşta hatta aynı aylarda doğan kızlarımız yüzünden eskisi kadar sık görüşmüyoruz. Çocuğuna hiç "yapma" demeyen, uyarmayan. Çocuğu bağırıp, çağırıp her şeyi fırlatmaya başladığın da " senin kzın kızdırıyo" diyen bu hep haklı olan arkadaşımla da yolları ayırdım malesef.
Ve şimdi buna benzer başka bir aile ile ilişkimiz zedeleniyor... Bazı arkadaşlarımın gerçek yüzünü çocuklarımız doğunca anladım sanki. Kıyaslama yapan, karşısındakini çocuk değil de düşman gibi gören, bambaşka insanlar oldu dostlarım. Yapmacık tavırlar. Kilosunu merak edenler, kaça kadar sayıyor diyenler, erken yürüse bir dert oldu, renkleri öğrenmese başka bir dert. Evet ben çocuğumla aynı yaşta çocuğu olan birçok anneyle anlaşamıyorum. Kıyaslamalarına, fesat bakışlarına tahammül edemiyorum. Politik olup, sırf çocuğumun arkadaşı olsun diye de ailece görüşmeye devam edemiyorum. Keşke çocuklarımız hep görüşse, birbirlerinden çok şey öğreniyorlar biliyorum. Çaktırmadan eline kitap alıp, kendi çocuğuna gösterir gibi " bu şeklin adı ne" deyip benim çocuğumu bir teste tabi tutması, çocuğum bilince şaşırıp, bilmeyince kendi çocuğuna sorup, sanki çocuk yeni bir fizik kanunu bulmuş, dünyayı çıkmazdan kurtarmayı başarmış gibi sırıtmalarına tahammül edemiyorum. Hatta ve hatta kızımın kreşteki durumunu merak edip, öğretmenine kızımın genel durumu ile ilgili soru sorması da "yok artık" dediğim son nokta oldu...Ya hu bunlar daha 5 yaşında minik junior. Üniversite sınavına hazırlanıyormuş da deneme sonuçlarını merak ediyor sanki...Bu insanların çocuklarına daha çok üzülüyorum aslında. Bu kadar kıyaslama altında kendilerini nasıl hissediyorlar kimbilir.
Komşunun tavuğu, komşuya kaz görünürmüş atasözümüzle bu yazımı da noktalıyorum....
Dediğiniz gibi her çocuk farklıdır. Her insan farklı olduğu gibi ve her insanın bir kaderi olduğu gibi. Çocuklar üzerinden anneler birbirine nisbet etmesi çok yanlıştır. Sonra senin çocuğun benim çocuğum nitelendirmesinden öte, bütün çocuklar bizim çocuklarımızdır. Geleceğimiz için birer umuttur.
YanıtlayınSilMalesef hep yapılıyor ama. Herkes çocuğunun başarısıyla gurur duyar ama nispet yapmak ayri
SilGüzel umutlar biriktiriyoruz
YanıtlayınSilKendi komplekslerini çocukları üzerinden tatmin etmeye çalışanların çocuklarına çok üzülüyorum.
YanıtlayınSilEsas tabir bu gerçekten. Kendi komplekslerini çocukları üstünden gidermek. Ağzına sağlık
SilGüzel blogunuzu yeni keşfettim ama artık takipteyim, bize de bekleriz...
YanıtlayınSilhttp://hedefbodrum.blogspot.com.tr/
kıyamam ya bugün blog baya dertli
YanıtlayınSilgerçekten insanları anlamak çok zor dediğin gibi hayatı hipodruma çevirmek nedir yahu yanlış çok yanlış
Değil mi sevdam ya...hipodrom, bebeler yarış ati, analar arkada hadi kızım hadi iki diye bağırıyor. Atlar kan ter içinde....bla bla bla
Silhahahahah aynen aynen yazık ya çok üzülüyorum aslında şu sosyal medya insanların gösteriş merakını ne hale getirdi herkes mükemmel anneliği oynuyor resmen
SilAllah Bağışlasın :)
YanıtlayınSilanneliğin zor yanları demek ki bu daa :)
YanıtlayınSilAy ne güldüm ama 😃 Sonuna kadar katılıyorum.Henüz daha kızım ufak olmasına rağmen bir çok yalanla karşılaşıyorum.Çocuğu 11 de kalkan arkadaşım hanfendi 8 de kalkıor artık diyor.Yahu illa bir yerde pot kırıyorsun sallama bare dimi 😃 Ama tabi bende anlıyorum gülüp geçiyorum.Nede olsa söylediği yalanın bana bir zararı yok.Kendi kendine kursun dursun.Zamanı gelince bozulur zaten 😃 Bu tutumunuzuda doğru buldum.Onlar her yerde arkadaş bulurlar merak etmeyin siz 😃
YanıtlayınSilAyy aynen ya, nazar değmesin diye uyandığı saati söylemez, hiç iştahı yok der. Sanırsın ki bunların ki peri kızı bizim ki sıradan bebek. Gerçekten tahammül edemiyorum, oyunu diyordun yani. Bir yere kadar.
SilBu yorum yazar tarafından kaldırıldı.
YanıtlayınSilTakibime aldım sizi 😃 görüşmek üzere.Sevgiyle kalın 😃
YanıtlayınSilAnne olarak konuya bakış getiremem ama benzer durumu amcamla tüm çocukluğum boyunca yaşadım. Oğluyla aramda 4 ay var. Sırf ben ana sınıfına gidiyorum diye 3 ay geç ana sınıfına başlatma ile başlayan serüveni( benim hatırladığım ilk diyelim belki daha fazladır😀) üniversiteyi kazanıp benim şehirden ayrılmamla benim için noktalandı. Her karne günü ders ders not karşılaştırmalar mı istersin karneye inanmayıp ikimize matematik sınavı hazırlamalar mı istersin. 😂 Gerçi hala zaman zaman telefonda karşılaştırmalarına devam ediyor ama ben nerdeyse hiç önemsemedim bu durumu. Hatta pozitif etkisi çalışmayı tetiklemesi oldu. Kuzenimle aramız diğer kuzenlere göre soğuk negatif tek söyleyebileceğim bu olabilir. Nefret etmem ama kuzenimden . Bu kişiler akrabalar arasında olmadığı için şanslısınız bence. Çocuklar için endişelenmeyin. Babam amcamın tabiatının öyle olduğunu, öyle kabul etmem gerektiğini söylerdi. Bende hep ona inanırdım. Bence arkadaş komşu ne söylerse söylesin anneden babadan etkili olmuyor madem fark etmişsiniz kişi gittikten sonra yaşları kaç olursa olsun durumu anlatın olsun bitsin. Görüşmemekte bence iyi bir seçim. Mecburen aynı yerde bulunuyorsanız da çözümsüz değil bence. Özellikle uzun uzun yazmaya çalıştım belki size çocukların nasıl hissettiği açısından faydası olur diye.
YanıtlayınSilKızım çok iyi anlaşıyor. Şu anda 5 yaşında belki anlamıyor. Ams o da sizin gibi anlamaya başlayacak. Kendini komplekse sokacak. Bazen bencilce mi davranıyorum diyorum ama ileride kızımı da etkileyecek biliyorum. Kompleksli insanlar bu hastalıklarını herkese bulaşturuyor.
Sil