Aynı Yaşta Çocuğu Olanlarla İlişkimiz...

         

           5 yıla yakın bir annelik serüvenim var. İlk 2 yıla iki çocuk sığdırarak bu serüveni epey heyecanlı bir hale getirdim diyebilirim. Biliyorum beni bekleyen, öğrenmem gereken çok şey var. Malum annelik hep sürprizlerle dolu bir yol. Hayal kırıklıkları, boşa çıkan beklentiler kimi zaman da. Benim bu macerada en büyük hayal kırıklığım ya da umduğum gibi hiç olmadı dediğim şeylerden biri de, çocuklarımla yaşıt çocuğu olan ailelerle ilişkim oldu.
          Hamileyken " ay ne güzel birlikte büyür çocuklarımız, arkadaş olurlar" dediğim bir çok arkadaşımla şu anda mesafeli bir ilişkim var.  Ve ben şunu anladım, benim çocuklarımla yaşıt çocuğu olanlarla benim ilişkim bir yerden sonra kopuyor. Yeterince politik olamıyorum bu konuda, bazılarının iğneleyici, bazılarınınsa haset, fesat durumlarına rağmen aile ilişkimizi sürdüremiyorum.
       

      İlk kopuş kızımla aynı yaşta kızı olan  bir arkadaşımla oldu. Kendi kişisel komplekslerini kızında gidermeye çalışan bu arkadaşım her ortamda çocuğunu ön plana çıkartıp, kızının başarabildiklerini, benim kızımın yapamayacağını bile bile başka ortamlarda çaktırmadan belli etmesi ilk soğuma nedenimdi. Bu yarış, bu kıyaslama nedir yani. 2 yaşındaki bir çocuktan beklentin nedir? Bir şeyleri yaşı gereği yaptığın da göze sokup yapamadığın da kılıf uydurmaya çalışmak... Her çocuğun, becerisi, zekası, zekasını kullanma şekli farklıdır halbuki...Bu ilişkiye mesafe koyup, yavaş yavaş bitirmem beni her görüşmemiz de acaba ne diyecek, nasıl bir sürpriz olacak stresinden kurtardı.
        Başka bir arkadaşımla yine aynı yaşta hatta aynı aylarda doğan kızlarımız yüzünden eskisi kadar sık görüşmüyoruz. Çocuğuna hiç "yapma" demeyen, uyarmayan. Çocuğu bağırıp, çağırıp her şeyi fırlatmaya başladığın da " senin kzın kızdırıyo" diyen bu hep haklı olan arkadaşımla da yolları ayırdım malesef.
       Ve şimdi buna benzer başka bir aile ile ilişkimiz zedeleniyor... Bazı arkadaşlarımın gerçek yüzünü çocuklarımız doğunca anladım sanki. Kıyaslama yapan, karşısındakini çocuk değil de düşman gibi gören, bambaşka insanlar oldu dostlarım. Yapmacık tavırlar. Kilosunu merak edenler, kaça kadar sayıyor diyenler, erken yürüse bir dert oldu, renkleri öğrenmese başka bir dert. Evet ben çocuğumla aynı yaşta çocuğu olan birçok anneyle anlaşamıyorum. Kıyaslamalarına, fesat bakışlarına tahammül edemiyorum. Politik olup, sırf çocuğumun arkadaşı olsun diye de ailece görüşmeye devam edemiyorum. Keşke çocuklarımız hep görüşse, birbirlerinden çok şey öğreniyorlar biliyorum. Çaktırmadan eline kitap alıp, kendi çocuğuna gösterir gibi " bu şeklin adı ne" deyip benim çocuğumu bir teste tabi tutması, çocuğum bilince şaşırıp, bilmeyince kendi çocuğuna sorup, sanki çocuk yeni bir fizik kanunu bulmuş, dünyayı çıkmazdan kurtarmayı başarmış gibi sırıtmalarına tahammül edemiyorum. Hatta ve hatta kızımın kreşteki durumunu merak edip, öğretmenine kızımın genel durumu ile ilgili soru sorması da "yok artık" dediğim son nokta oldu...Ya hu bunlar daha 5 yaşında minik junior. Üniversite sınavına hazırlanıyormuş da deneme sonuçlarını merak ediyor sanki...Bu insanların çocuklarına daha çok üzülüyorum aslında. Bu kadar kıyaslama altında kendilerini nasıl hissediyorlar kimbilir.
          Komşunun tavuğu, komşuya kaz görünürmüş atasözümüzle bu yazımı da noktalıyorum....
            

Share on Google Plus

Hatice Durgun