Bugün dünya otizm farkındalık günü...Çalıştığım kurumlarda gelişimsel bozukluğu olan bir çok çocuk tanıdım ve onların değişimine tanıklık ettim.Otizm diğerlerinden biraz daha farklı. yani çocuk dış görünüş açısından yaşıtlarına benziyor ama gelişim olarak onlardan biraz daha geri...
Engelli çocuklarla çalıştığım dönemde henüz anne değildim. Bir annenin gözünden böyle bir evlada sahip olmanın ne demek olduğunu anlamıyordum. İçimden yargıladıklarım da olmuştu o zamanlar. Neden ilgilenmiyorlar, neden sahip çıkmıyorlar v.s. Şimdi anlıyorum ki kabullenmek zor, evlatlarımıza küçücük bir hastalığı bile konduramazken bunu yüreğimize ve mantığımıza sığdırmak çok zor.
Sevgili anne, ben şimdi seni çok iyi anlıyorum. Sadece yaşayanlar anlar diyorsun. Yaşadım mı? Kısmen evet. İlk hamileliğimde bebeğimin engelli doğacağını öğrendim. Tam 6 yıl geçti ama doktorun söyledikleri hala kulaklarımda çınlıyor. O oda, ultrason görüntüsü, doktorun yüz ifadesi hiç gitmedi gözümün önünden. Kahroldum ağlamaktan, gitmediğim doçent, profesö,r uzman kalmadı ama sonuç aynıydı. Bana düşen kabullenmekti. Bir yanım daha doğmadan araştırmaya başlamışken ne yapacağımı,bir yanım aslında hiç kabullenememişti. Niye ben, niye niye niye...Hep bunu sorguladım. Niyesi yoktu, kimse suçlu değildi aslında...Ben hep bütün sorumluluğu folik asit kullanmama bağlasam da sorun bu da değildi. Afrika'da ki anneler yetersiz beslenerek sağlıklı çocuklar doğuruyordu. Tek bir şey vardı....Takdir-i ilahi...
Eee ne oldu anne güncesi nerede o çocuk diyorsunuz biliyorum? Kalbimde sızlayan bir yara şimdi. Kaybettim onu...6 aylıkkken ölü doğumla kaybettim. Meğer annelik görmeden de sevebilmekmiş aslında. Ben alışmıştım bu duruma, başıma neler geleceğini biliyordum artık. Kaybedince çok üzüldüm. Yakınlarımın "belkide daha iyi oldu" demesine de çok üzüldüm. Eşimin "üzülme artık zaten bakamazdık" demesine de çok üzüldüm...
Bu hikayem benim hep saklım, gizlimdi aslında...Bugün otistik çocuğa sahip bir annenin gözlerine bakınca 6 sene öncesine gittim. O gözler benim gözlerimdi sanki bir dönem...
-Seni çok iyi anlıyorum dedim
- Anlayamazsın dedi...
Anlatmadım yaşadığımı. Haklısın dedim sadece. Öyle tanıdık ki sözleri, yaşadıkları öyle tanıdık ki...
Sevgili anne üzülme...Annelik hep sabır hep dua hep gönül sızısı değil mi? Sen bizden daha çok yaşıyorsun sadece. Gözlerin öyle bakmasın sakın. Daha kötüsünü düşün, bütün gücünü topla ve hep yanında ol küçük kuzunun. Biliyor musun eğer bir gün kaybedersen çok üzülürsün. O bakışlar, o düşünceler hep dert olur içine...
Hepimiz evladımıza güzeli yakıştırırız, Kepçe kulak denmesi zorumuza gider mesela, hala konuşmuyor mu demelerine bile içten içe kırılırız. Sen hissedersin sevgili anne, bir şeyler tersse, bir şeyler yolunda değilse hemen bir uzmana git. Geç kalma sakın."Halası da geç yürümüş, amcası da kimseyle konuşmazmış. Anneannesi gibi çok titiz, elinde ıslak mendil her yeri siler" deme. Annelik evhamlarla, endişelerle dolu. Kafanı bir soru kurcalıyorsa cevabını bul. Unutma otizm erken teşhisle ve güzel bir eğitimle yenilecek bir hastalık.
Sen hep uğraşacaksın, hep yanında olacaksın. O elinde şemsiyeyle yağmur altında bekleyecek, sen şemsiyeni aç diyeceksin,
Kalabalık ortamlarda hırçınlaşacak, bütün o" nasıl bir çocuk bu" bakışlarına aldırmadan sarılıp uzaklaştıracaksın.
O herkesten uzak duracak, yaşıtlarıyla iletişim kurmakta zorlanacak, ilk adımı hep birlikte atacaksınız.
Yaptığı şey eleştirilince içine kapanacak, sen cesaretlendireceksin...
Ben seni anlıyorum sevgili anne, yaşadıklarını tanıyorum..Bugün her günden daha fazla anlıyorum...
Çevremizde engeli insanların var olduğunu bilmeyen insanlar var.
YanıtlaSilÇok doğru söylüyorsunuz. Bilmeyenler. Bilmek istemeyenler, küçümseyemese o kadar çok ki...
SilTemple Grandin'in hikâyesi harika, o filmi izledin mi bilmiyorum.Rain Man de harikaydı. O filmle öğrenmiştim bu hastalığı.
YanıtlaSilEşimin yeğeni otistik. Annesi çok koşturdu. Konuşma terapisi, tiyatro grubu, piyano kursu, tüzme kursu. Şimdi lise sona devam ediyor. Artık bizimle konuşuyor. Tarih meraklısı. Okumadığı kitap yok. Umarım üniversitede istediği yeri kazanır..
İnsan bu zorlukları görünce kendi sızlanmalarından utanıyor..
Anneler hep emekçi ama bazı annelerin emeğini ne yapsak ödeyemeyiz. Allah onlara güç versin
SilÇok duygulandırdın beni ,:(
YanıtlaSilSorma ben de her aklıma gelişinde duygulanıyorum
Sil:( çok çok duygulandımm
YanıtlaSilCanımsın merhem ya...demek ki bu yazıyla bendeki duygu biraz da size geçmiş
Silİlk kez bir yazının sonuna gelemedim anne güncesi normalde nasıl okurdum senin yazılarını gözüm doldu okuyamadım sonunu getiremedim. Çok zor çok akrabamız da bu şekilde yaşadıklarını bir tek onlar bilir..
YanıtlaSilAhh çok şanslıyız çok. Yemek yetmeseler, niz anneler üzülüyoruz, kızıyoruz tek derdimiz bu olsun de mi
SilAhh çok şanslıyız çok. Yemek yetmeseler, niz anneler üzülüyoruz, kızıyoruz tek derdimiz bu olsun de mi
Silİçim yana yana okudum öyle duygu dolu anlatmışsınız ki, annelik gerçekten çok farklı bir duygu hiç koşulsuzca evladınızın iyiliği için çabalıyorsunuz kelimelerle anlatılamaz.
YanıtlaSilBütün çocuklar bizim çocuklarımız onları her şekilde Mutlu etmeliyiz...
Gözler doldu benim. Annelik uzaydan gelme bir duygu. Eşi benzeri yok. Katıksız sevgi.
YanıtlaSilGözler doldu benim. Annelik uzaydan gelme bir duygu. Eşi benzeri yok. Katıksız sevgi.
YanıtlaSilAnlamak yanısıra asla toplumdan da dışlanmaması gerekiyor ki bütün çocuklar da buna alışmalı.
YanıtlaSilKız kardeşim İngiltere de yaşıyor çocukları okul öncesine başladıkların da sınıfların da fiziksel engelli daum sendromlu,hatta gözleri görmeyen hep si aynı sınıfta ilgili öğretmenler gözetimin de birlikte eğitim alıyorlar diye anlatmıştı çok hoşuma gitti daha minicikken küçün bir toplum özeti gibi ve hiç biri diğerine farklı davranmıyorlardı diye anlatmıştı.
Bir de sırf aldığı kan yüzünden aids taşıyan çocuk için Ülkemiz de yapılanları hatırladım şimdi:(( annelerin ittiği bir çocuğu evlatları nasıl normal karşılasın:(
İnş toplum olarak ben demekten çok biz demeyi her alan da öğreniriz(çok geç kalındı ama umut işte:( )
Sevgiyi hep birlikte büyütmek dileğiyle ellerine sağlık okurken çok duygulandım .
Biz toplum olarak bir dışlama meraklısınız. Yurtdışındaki kreşlerr bayıldım. Yani aids ş bırakın grip olan, burnu akan çocuğu göndermeyin diyorlar. Kreşte bir watsapp grubumuz var. Geçen annelerden biri çocuğum sürekli hastalanıyor. Lütfen hastalanan çocukları okula göndermeyin dedi. Nuna da rek olumsuz yorumu yapan bendim. Sonuçta kimse yatak döşek yatıp, ateşli çocuğunu okula göndermez ama bir iki hapşırdı ölsürdü diye niye göndermeyeyim ki yani. Ben de dedim ki sonuçta bu hastalıkların bir kuluçka evresi var, çocuk da henüz tam belirti yokken de bulaşabilir. Bazı çocuklar çok daha hassas bu sene ilk senemiz bu a hazırlıklı olmalıyız dedim. Bir kaç kişi bir oldu beni bir dövmedikleri kaldı. Yani bilmiyorum bu dışlama olayı nedir. o ki böyle ufak bir hastalığı bile kimse kabullenemiyor. Otistik çocukla görüşünce sanki bizimkiler de öyle olacak...bir garip oluyoruz bazen biz anneler
SilÇok güzel ifade etmissin. Ben de hamileyken bebegimi kaybettim seni çok iyi anliyorum. 3 çocugum olmasina ragmen asla unutmadim.
YanıtlaSilAllah sabır versin, kolaylık versin annelere... Çok zor otizm, yıllardır yaşıyoruz biz, yeğenim otistik. Gözlerim dolu dolu okudum :(
YanıtlaSilyüreğine sağlık ne güzel yazmışsın :(
YanıtlaSilAnneler, cocuklar o kadar acimasiz ki.. Dün oglumu parka götürdüm. Farkli bir kiz cocugu vardı. 8~9 yaşında belki daha buyuk. Sormadım. Salincaktan in diyorlar kiza, kiz uzulwrek iniyor,kenarda bekliyor o cocuk inince hemen geri oturuyor. Sigamiyor salincaga ama nasil mutlu. Sonra babasi hadi bisikletini al dedi,aldı bekledi.hadi sür kizim dedi,bindi üstüne yine babaya bakti,babasi merdiven e git buraya gel dedi oyle başladı surmeye... Etrafta cocuklar nasil gülüyordu, laf atti bi oglan.. Cok canım acıdı..anneler böyle yetirstirmemeli cocuklarini. Farklılıklara anlayışlı olmali bilmeli cocuklar..umarim biz basarili oluruz...
YanıtlaSilCanım yaa ne kadar doğru diyorsun . Çok duygulandım okurken , işyerinde şimdi koyvercem gözyaşlarımı. Allahım sabır versin şifa versin. Gerçekten çok zor.
YanıtlaSilSizin cennette bir meleğiniz var. Annesi için sürekli dua eden. Siz anlatırken bile, yaşamadığım halde göz yaşlarıma engel olamadım, siz ise yaşadınız... Allah yardımcınız olsun,sizin de tüm annelerin de. Ne denebilir ki, sözcüklere dökmek çok zor.
YanıtlaSilÇok güzel anlatmışsın güncem yüreğine sağlık. Seni anlıyorum diyeceği ve sende bana aynı o annenin dediği gibi anlayamazsın diyeceksin doğru diyeceğim bende ama bir bebeğin annenin kucağından alınması ne demek bilirim kızım biraz erken ve çok zayıf doğdu ve kaçınılmaz son yüksek sarılık oldu 2 günlüktü aldılar benden kuvöze koydular göstermiyorlar tabii bir hafta ağladım sabah 6 da telofon çaldığında açmaya korktum eşim açtı öğleden sonra gelin alın bebeğinizi dediler yaşadığım mutluluğu anlatamam. Gerçekten çok duygulandım okurken hepimizin yüreğine dokundun sanırım Rabbim bir daha böyle acılar yaşatmasın sanada sevgilerimle.
YanıtlaSilKaybetmeyi düşünmek bile .çok korkutucu. Rabbim acılarını göstermesin. Yavruları annesiz, anneleri de yavrusuz bırakmasın...
SilKaybetmeyi düşünmek bile .çok korkutucu. Rabbim acılarını göstermesin. Yavruları annesiz, anneleri de yavrusuz bırakmasın...
SilÇok güzel anlatmışsın güncem yüreğine sağlık. Seni anlıyorum diyeceği ve sende bana aynı o annenin dediği gibi anlayamazsın diyeceksin doğru diyeceğim bende ama bir bebeğin annenin kucağından alınması ne demek bilirim kızım biraz erken ve çok zayıf doğdu ve kaçınılmaz son yüksek sarılık oldu 2 günlüktü aldılar benden kuvöze koydular göstermiyorlar tabii bir hafta ağladım sabah 6 da telofon çaldığında açmaya korktum eşim açtı öğleden sonra gelin alın bebeğinizi dediler yaşadığım mutluluğu anlatamam. Gerçekten çok duygulandım okurken hepimizin yüreğine dokundun sanırım Rabbim bir daha böyle acılar yaşatmasın sanada sevgilerimle.
YanıtlaSil