ALIŞTIRILIYOR MUYUZ? (Ankara'da yaşanan olay üzerine)

        ALIŞTIRILIYOR MUYUZ?

Filistin’de ölen çocuklar gibi, Türk Bayrağına sarılı tabut görmeye alışıyor muyuz? Ağıtlar yakan analara, babasının ardından boynu bükük kalan çocuklara, patlama haberleri ile güne başlamaya, siren  seslerine  ALIŞTIRILYOR  MUYUZ?

   

        Sahneler çok mu tanıdık geliyor. Ankara’ da patlama, İstanbul’da patlama, Diyarbakır’da şehitler, Cizre de hendekler, Suruç’ ta mayınlar size de mi normal gelmeye başladı?  Sesimiz daha mı az çıkıyor ne?  Sosyal medya bile umursamıyor artık. Siz de bir çok insan gibi haberlerden ziyade yarışma programları mı izliyorsunuz? Ünlü bir sanatçının boşanma haberi bile daha çok ilgi görüyor sanki.  Çünkü biz boşanma haberleri gibi şehit haberlerine de ALIŞIYORUZ

       Bu kadar şiddete, bu kadar kana alıştırılıyoruz ki daha fazla olunca sesimiz çıkmasın. Refleksleri zayıflayan yaşlılar gibi tepkilerimiz de gün geçtikçe azalıyor, kayboluyor.

         Ne kadar normalleşti her şey ne kadar sıradan geliyor. Suriye de harabe sokaklarda top oynayan çocuklar gibiyiz. Yanı başımızda bombalar patlıyor, insanlar ölüyor ama biz hala oyuna devam ediyoruz. Sahi bir savaş ülkesi olmaya mı  ALIŞTIRILIYORUZ?

        Ülkemizin bir köşesinde neler olup bitiyor bilmiyoruz, belki de bilmek istemiyoruz. Birkaç şehit haberine Allah rahmet eylesin deyip, şiddetle de kınayınca bitiyor zaten!  Şiddetle kınayanlar, bu şiddeti kimsenin canı yamadan önce gösterse keşke.

       Son olarak hepimizin  tek  temennisi olan, Cahit Sıtkı Tarancı’nın bu dizeleriyle bitirmek istiyorum.

       Memleket isterim,  ne başta dert, ne gönülde hasret olsun,                                                                                                            

      Kardeş kavgasına bir nihayet olsun!

Share on Google Plus

anne güncesi